Ahir vaig córrer 5 km. sense
parar. El quart de la mitja marató de
Granollers. Fa poc menys d’un any deia
que jo no corria més de 5 minuts seguits…i n’estava convençuda. Influeix moltíssim la peresa, i moltes
vegades una autoimatge equivocada i sovint dolenta. En mi ho veia molt, i ho continuo veient:
cada vegada menys.
Durant aquest any m’ha
servit molt la meva experiència personal, creure en mi i fer-ho,
atrevir-me. Sortir de la zona de
confort. I també m’ha ajudat moltíssim l’acompanyament
de tu, F., en aquest procés. I també el
fet de compartir-ho. I parlar amb
amics/gues que fan esport. Que bé que va
compartir.
I ahir observava els
mecanismes auto-boicotejadors activar-se: “segur que seràs de les últimes”, “mira
com t’adelanten”, etc. Durant els 5 km.
vaig fer un treball de consciència que estava quasi a l’alçada de l’esforç físic
que estava fent, per observar-los i deixar-los passar sense enganxar-m’hi i
creure-me’ls. Alhora posava consciència
en el cos, en com corria, en com respirava.
Ara observo el mecanisme com
em diu: “Segur que algú pensarà que 5 km, no són tants…no sé perquè escrius això”.
Contenta d’aquest
repte. Córrer 5 km. sense parar, al meu
ritme, en 34 minuts. Confiant en
mi. I en contacte.
I tu, quins límits et
poses? Com t’auto-boicoteges?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Muchos de los límites nos
los ponemos nosotros.
Ayer corrí 5 km. sin
parar. El cuarto de la media maratón de
Granollers. Hace poco menos de un anyo
decía que yo no corría más de 5 minutos seguidos…y estaba convencida. Influye muchísimo la pereza, y muchas veces
una autoimagen equivocada y a menudo mala.
En mi lo veía mucho, y lo continuo viendo: cada vez menos.
Durante este año me ha
servido mucho mi experiencia personal, creer en mi y hacerlo, atreverme. Salir de la zona de confort. Y también me ha ayudado muchísimo tu acompañamiento,
F., en este proceso. Y también el hecho
de compartirlo. Y hablar con amigas/os
que hacen deporte. Que bien que va
compartir.
Y ayer observaba los
mecanismos auto-boicoteadores activarse: “seguro que serás de las últimas”, “mira
como te adelantan”, etc. Durante los 5
km. tuve que hacer un trabajo de conciencia que estaba casi a la altura del
esfuerzo físico que estaba haciendo, para observarlos y dejarlos pasar sin
engancharme y creermelos. A la vez ponía
conciencia en el cuerpo, en como corría, en como respiraba.
Ahora observo el
mecanismo como me dice: “Seguro qu alguien pensará que 5 km. no son tantos…no sé
porque escribes esto”.
Contenta de este
reto. Correr 5 km. sin parar, a mi
ritmo, en 34 minutos. Confiando en
mi. Y en contacto.
Y tú, ¿qué limites te
pones? ¿Cómo te auto-boicoteas?]
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada