[cat] Per la importància del camí que anem fent,per aturar-nos durant el trajecte a observar,endavant, endarrere i als costats,per caminar,de tant en tant,a un ritme diferent del que estem acostuma/des a fer-ho,per no repetir la costum si no ens va bé,per il·lusionar-nos cada dia. Actualment fent camí als Països Baixos.

dilluns, 4 de febrer del 2013

Límits que ens posem. Límits que traspassem [Límites que nos ponemos. Límites que traspasamos]



Molts dels límits ens els posem naltros.
Ahir vaig córrer 5 km. sense parar.  El quart de la mitja marató de Granollers.  Fa poc menys d’un any deia que jo no corria més de 5 minuts seguits…i n’estava convençuda.  Influeix moltíssim la peresa, i moltes vegades una autoimatge equivocada i sovint dolenta.  En mi ho veia molt, i ho continuo veient: cada vegada menys.
Durant aquest any m’ha servit molt la meva experiència personal, creure en mi i fer-ho, atrevir-me.  Sortir de la zona de confort.  I també m’ha ajudat moltíssim l’acompanyament de tu, F., en aquest procés.  I també el fet de compartir-ho.  I parlar amb amics/gues que fan esport.  Que bé que va compartir. 
I ahir observava els mecanismes auto-boicotejadors activar-se: “segur que seràs de les últimes”, “mira com t’adelanten”, etc.  Durant els 5 km. vaig fer un treball de consciència que estava quasi a l’alçada de l’esforç físic que estava fent, per observar-los i deixar-los passar sense enganxar-m’hi i creure-me’ls.  Alhora posava consciència en el cos, en com corria, en com respirava. 
Ara observo el mecanisme com em diu: “Segur que algú pensarà que 5 km, no són tants…no sé perquè escrius això”.
Contenta d’aquest repte.  Córrer 5 km. sense parar, al meu ritme, en 34 minuts.  Confiant en mi.  I en contacte.
I tu, quins límits et poses? Com t’auto-boicoteges?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Muchos de los límites nos los ponemos nosotros.
Ayer corrí 5 km. sin parar.  El cuarto de la media maratón de Granollers.  Hace poco menos de un anyo decía que yo no corría más de 5 minutos seguidos…y estaba convencida.  Influye muchísimo la pereza, y muchas veces una autoimagen equivocada y a menudo mala.  En mi lo veía mucho, y lo continuo viendo: cada vez menos.
Durante este año me ha servido mucho mi experiencia personal, creer en mi y hacerlo, atreverme.  Salir de la zona de confort.  Y también me ha ayudado muchísimo tu acompañamiento, F., en este proceso.  Y también el hecho de compartirlo.  Y hablar con amigas/os que hacen deporte.  Que bien que va compartir.
Y ayer observaba los mecanismos auto-boicoteadores activarse: “seguro que serás de las últimas”, “mira como te adelantan”, etc.  Durante los 5 km. tuve que hacer un trabajo de conciencia que estaba casi a la altura del esfuerzo físico que estaba haciendo, para observarlos y dejarlos pasar sin engancharme y creermelos.  A la vez ponía conciencia en el cuerpo, en como corría, en como respiraba.
Ahora observo el mecanismo como me dice: “Seguro qu alguien pensará que 5 km. no son tantos…no sé porque escribes esto”. 

Contenta de este reto.  Correr 5 km. sin parar, a mi ritmo, en 34 minutos.  Confiando en mi.  Y en contacto.

Y tú, ¿qué limites te pones?  ¿Cómo te auto-boicoteas?]
Viu aquí, és a dir, relaciona't més amb lo present que amb lo absent" Precepte de la Gestalt